Köşe Yazıları

Köyümün kadınları Yıllar yılı konar göçer bir hayat yaşadılar, Mevsimlerin ardından gidip geldiler, Uçsuz bucaksız ovalarda dolaştılar Kuraklıkla susuzlukla mücadele ettiler Onlarca pırlanta gibi çocuklar yetiştirdiler, Kem gözlere karşı üzerlik otundan nazarlıkları süslediler At nalını kuzu ağılınının kapısına mihlediler Katmirin...

  Tatlı bir rüya, Bir Haziran akşamında, Yaylamızda, evimizin önünde, Akşamın serinliğinde, Annem sazlık süpürgesi ile römorku süpürse, Traktör römorkuna yatağımı sersem Başımı yastığıma koysam Yorganımı üstüme çeksem Ellerimi başımın arkasında bağlasam Seyrine dalsam gecenin ayına yıldızlarına Bir dilek tutsam...

Ezandan önce uyanırdı annem ! Kadın dediğin güneş üstüne doğmadan uyanmalıydı çünkü. Bereketi kaçarmış evin, rızkı kesilirmiş adamın, öyle derdi hep. Çatlamış dudaklarından dualar süzülürdü sabahın soğuğunda. Buz tutardı yazmasındaki oyalar… Elleri hamur kokardı her daim. Sanki annem demek hamur...